Archiwum kategorii: 2013

Bieg w 2013 roku

XXXVI Bieg Lechitów 15.09.2013

Po zapisaniu się w lipcu! na listę startową – wystarczyło tylko trenować, aby do września nabrać formy i w pierwszym półmaratonie w tym roku pobić życiówkę… No nie ma tak lekko.

Jak to w życiu bywa, praca – dom i takie tam, nie pozwalają na pełne oddanie się treningom biegowym, a poza tym wakacje też nie zawsze oznaczają tylko labę.

Ale co tam, w końcu po zaprawie biegowej w Szklarskiej Porębie 🙂 udało się wystartować w legendarnym Biegu Lechitów po raz kolejny.

Tłumy jak zwykle na starcie 🙂 Potem było już luźniej i ta dłuuuga prosta którą wszyscy lubią

Niestety forma tak ciężko wypracowana wystarczyła tylko na 15km … potem spuchłem i końcówka, która miała być ukoronowaniem biegu okazała się najsłabszym punktem, choć nie mogłem sobie odmówić finiszu pod górkę ostatni km aż na Rynek!

Życiówka co prawda kilka sekund poprawiona (1:41:37), ale żal pozostał… Trochę jednak było za ciepło jak dla mnie…

No cóż, będzie przynajmniej motywacja do dalszego progresu.

W tym roku pozostaje jeszcze niepodległościowy Luboń 11.11 – 10km po ulicach Lubonia. A potem laba … czyli regeneracja 🙂

He,he … Jak złamać 43 min. na 10km?

Dodaj komentarz

To proste 🙂 Wystarczy pobiec na dobrej trasie, ze spadkiem na ostatnim kilometrze… i to grubo poniżej 4min/km 🙂 A na mecie ładnie się uśmiechać, co mi akurat nie bardzo wychodzi.

II -ga 10 Chevrolet Szpot przeszła do historii z pochurną ok 13st. pogodą – idealną do bicia życiówki. Co prawda na starcie wyszło słońce i zrobiło się duszno, ale za to podczas dekoracji już ładnie lało. Start na rynku w Swarzędzu, który zawsze już kojarzy mi się z agencją …banku, do którego przyjeżdżałem i dalej bieg w 1650-osobowym tłumie.

No robi wrażenie, przynajmniej na starcie, bo później zwykle „peleton” rozciąga się. Ja starałem się delikatnie biec do 5km, a potem dopiero przyspieszyć, aczkolwiek nie miałem w planach bić życiówki! Znając mniej więcej trasę z google i pamiętając o 2 podbiegach w każdą stronę, byłoby nieostrożne zakładać bicie życiówki, a jednak udało się. Miał tu na pewno duże znaczenie ostatni kilometr z górki, przebiegnięty w tempie ok. 3:50 min/km. No i meta… 42:55 to już jest coś i trzecia życiówka w tym roku.

31 Bieg Kujawiaka – pierwszomajówka 2013 :)

Dodaj komentarz

1 maja zamiast na pochód z flagą zabrałem rodzinkę na bieg do Włocławka, który pamiętam tylko z przejazdów do Soczewki. Przyznam się, że nie doczytałem informacji o biegu zbyt dokładnie… Przejazd przez most na Wiśle i … spojrzenie na wzgórze Szpetalskie zrobiło na mnie duże wrażenie. Poczułem się przez chwilę jak w górach… Po odebraniu pakietu startowego i przekomarzaniu się z żoną czy to jest czy nie jest nastolatka z serialu „Ja to mam szczęście” (Natalia Idzikiewicz) – tak to była ona :), poszliśmy sprawdzić trasę biegu. Trasa przełajowa, trochę wzniesień, nie wyglądała źle. Nie widziałem reszty… Michał – mój syn – biegł w biegu dziecięcym na 800m i taktyka biegu drugiej połówki szybciej sprawiła że pobiegł całkiem nieźle. Jestem dumny z niego! Mi tak dobrze nie poszło, ale zwalę to na problemy z przeziębieniem, które od wczoraj dopadły także moją żonkę. Ustawiłem się mniej więcej w połowie stawki na starcie i jak to zwykle bywa rozpocząłem spokojnie, wyprzedzając przez całą trasę wiele osób.

Trasa okazała się całkiem trudna i wymagająca, szczególnie podbieg oraz zbieg w szczerym piasku.

Ostatecznie udało się ukończyć bieg z czasem 50 minut, co nie jest rekordem świata w moim wykonaniu, ale pierwszy raz biegałem po takich górkach! Losowanie nagród z xboxem, na którego tak liczył mój syn także przeszło nam bokiem, jak i inne nagrody, których jak zwykle nie wylosowałem 🙂 Mimo tego, wyjazd – całodniowy – bo tyle czasu nam to zajęło, był bardzo fajnym przeżyciem. Nawet w drodze powrotnej nikomu już nie chciało się wysiąść koło Mysiej Wieży w Kruszwicy… No cóż, zmęczenie zrobiło swoje 🙂 A wynik poprawię za rok.

No i drugi maraton w życiu przeszedł do historii…

1 odpowiedź

Orlen Warsaw Marathon przewyższył moje oczekiwania co do maratonu w każdym względzie.

Były co prawda małe niedociągnięcia i pewien niesmak związany z sobotnim biegiem charytatywnym z wbiegnięciem na stadion narodowy, ale ogólnie wieeelki wypas.

Wynik pewnie niektórych nie zachwyci, ale dla mnie jest całkiem całkiem – 4:03:31 brutto i 4:00:36 netto. Na wynik miało wpływ wiele czynników – kolejka do toitoi na starcie, skąd udało mi się wyjść już w trakcie liczenia do startu, przez co nie mogłem ustawić się w odpowiedniej strefie. Ponadto tłok na pierwszych dwóch kilometrach i wynikające z tego tempo powyżej 6:20. No i niestety wypite napoje, które ciążyły mi na pęcherzu od 10 kilometra znalazły swoje ujście na 27-ym kilometrze, przez co także straciłem około 30-40 sekund.

Ogólnie biegło mi się wyśmienicie – co także potwierdza opalenizna, jaką otrzymałem w bonusie. Ponadto kolega, pod którego zaczepiłem się chyba na 12-ym kilometrze pozwolił mi psychiczny odpoczynek podczas biegu i odpowiednie trzymanie wolniejszego tempa przez pierwszą połówkę biegu.

Plan był taki, aby w drugiej części przyspieszyć, ale … jak mówią maraton zaczyna się od 30-tego kilometra, co odczułem także ja. Po tym kilometrze jakby ubyło trochę sił i nie było mocy do przyspieszania, co także utrudniało przygrzewające coraz mocniej słońce. Po wizycie w toi toi-u zgubiłem kolegę – zająca, którego odnalazłem koło Łazienek … jak szedł! Klepnąłem go po plecach i zachęciłem do dalszego wspólnego biegu, jednak po chwili już go nie było, oglądałem się za nim, ale go już nie widziałem. Od ronda de Gaulla było już ciężko – w oddali widać było stadion, a sił było coraz mniej – jednak cały czas biegłem, choć trochę wolniej.

Zbieg z mostu Poniatowskiego i … do mety jeszcze ponad 2 kilometry – trzeba się sprężyć …

Doping kibiców był niesamowity, ja chciałem przyspieszać, a nogi nie. Tu się trochę pogniewaliśmy na siebie, ale co tam…

W końcu meta i czas, który nie zwalał z nóg – liczyłem na lepszy, ale i tak poprawiony w stosunku do maratonu poznańskiego z ubiegłego roku o ponad 30 minut.